Gedagtes vir elke dag
Of lees almal by Gedagtes vir elke dag
Jaloesie is 'n perd wat deur die duiwel gery word. Dit kyk altyd deur 'n vergrootglas wat nietige dingetjies groot laat lyk – dwergies word reuse en in jou sieke jaloesie glo jy jou agterdog is die waarheid.
PINKSTER 2015 (6)
Die Onse Vader
Ds Andrè van den Berg
Mt.6:9-13
6 . “En vergeef ons ons skulde soos ons ook ons skuldenaars vergewe” (:12)
Christene verlang na 'n heilige lewe. Desondanks is baie van hulle versigtig vir die woord heilig weens 'n algemene misverstand oor wat dit beteken. Die Bybel is oor een ding baie duidelik– alle wedergeborenes is heilig. Let op aan wie die meeste van die skrywers van die NT briewe, hulle briewe rig – aan die heiliges.
Wanneer ons die woord heilig hoor, dink ons aan al ons tekortkominge en sondigheid en diskwalifiseer ons onsself. “Hoe kan die Here my as heilig beskou, terwyl ek eintlik so onheilig is?” Was die gelowiges in die NT dalk 'n geestelike trappie hoër as ons en meer volmaak? Nee, let op die gelowiges in Korinthe. Al was daar redelik chaos in die gemeente weens ʼn wanbegrip oor die Heilige Gees, word hulle nogtans as heiliges aangespreek.
Die Grieks vir heilig is hagios en beteken nie om volmaak te wees nie, maar opsygesit of eenkant geplaas. Dis waarom God self die Heilige is, omdat Hy van alle sonde, onreg en onreinheid afgesonder is. Die rede waarom alle gelowiges ook in beginsel heilig is en heiliges genoem word, is omdat God hulle as beklee met Jesus sien.
Jesus het deur sy kruisdood óns heiligheid in ons plek geword (1 Kor.1:30). Daarom is 'n verloste mens letterlik met Christus geklee (ingesluit). 'n Christen is dus heilig vanuit die hoek waaruit God self na hom kyk. Soos wat Jesus alle gelowiges aan die kruis met God versoen het, het Hy hulle ook aan die kruis geheilig en vir Hom opsygesit.
Volgens Heb. 10:10 is gelowiges deur Jesus se offer eens en vir altyd vir God afgesonder (geheilig). Desondanks word hulle telkens opgeroep om in die daaglikse lewe heilig te word (1 Pet.1:16). Gelowiges word opgeroep om dit te word wat hulle in beginsel reeds ís! Watter sin maak dit? Dit wat ons reeds het, kan ons mos nie verloor nie omdat dit rotsvas in Christus staan. Hierdie oproep dui op die gelowige se verpligting tot voortdurende sondebelydenis. Dit word heiligmaking genoem; iets wat slegs sigbaar word in die daaglikse oorwinning oor sonde.
Sommige mense sukkel om dit te verstaan. Hulle redeneer dat as Jesus jou deur sy bloed versoen het, is sondebelydenis mos nie meer nodig nie. Gelowiges is mos van die ewige lewe verseker. Om dan nog sondebelydenis te wil doen, is ʼn mosie van wantroue in die Here se vaste belofte dat die gelowige sy kind is! Nee, dis waar dat sonde in ʼn kind van die Here se lewe nie veroorsaak dat hy sy saligheid verloor nie. Maar sonde is ʼn baie ernstige saak vir die Here want dit bedroef Hom en vertroebel gelowiges se verhouding met Hom.
Die versoening wat Christus deur sy bloed bewerk het, kan inderdaad nooit deur sonde tot niet gemaak word nie. Hy het immers gesweer dat Hy sy belofte in hierdie opsig gestand sal doen (Heb.6:17). Dit verskraal egter nie die erns van sonde nie. Juis omdat Christus so ʼn duur prys vir ons redding betaal het, maak ons sonde Hom hartseer. Juis omdat Hy van die begin af so naby ons kom staan het, is dit vir Hom onaanvaarbaar as ons eiesinnig en ongehoorsaam is. Ja, sonde vertroebel ons verhouding met Hom. Let wel: Dit verbreek nie die verhouding nie, maar vertroebel dit. En, soos in enige ander verhouding, word vertroebeling slegs deur berou en skuldbelydenis uit die weg geruim.
Waar sien ons dit duideliker as in die Gelykenis van die Verlore Seun? Hierdie jongman was altyd in sy pa se huis en het van kleins af in sy rykdomme gedeel. Toe vertroebel hy willens en wetens die verhouding. Let wel vertroebel. Hy het dit nie gebreek nie. Met sy terugkeer het hy nie na sy pa gaan soek nie. Sy pa het reeds vir hom gewag. Sy skuldbelydenis was egter noodsaaklik om die verhouding te herstel. Sy pa het vergewe en daar is fees gevier.
God wonder nooit of Hy sy kind moet vergewe nie. Die volle vergifnis van alle sondes is reeds op Golgota afgehandel. En telkens wanneer ons na Christus kom, tree hierdie vergifnis weer in werking. God huiwer nooit om te vergewe nie.
So moet ons ook optree. Dis waarom Christus ons leer bid: "En vergeef ons ons skulde soos ons ook ons skuldenaars vergewe.” Dit klink amper asof God se vergifnis van ons menslike vergifnis afhanklik is. Nee, die hele Bybel getuig van die teendeel - God vergewe uit vrye guns en nie weens ons toedoen nie.
Vergifnis is belangrik vir God. Hy laat dit selfs in die Onse Vader tot ons deurdring dat ons nie sy vergifnis moet verwag indien ons nie ons medemens wat verkeerd teenoor ons opgetree het, wil vergewe nie. Ons vonnis so ʼn mens as’t ware tot tronkstraf en weier om die tronk oop te sluit soos wat Christus vir óns oopgesluit het toe Hy sy lewe aan die kruis gegee het.
Onvergewensgesindheid vertroebel ons verhouding met God en ons naaste. Is dit die moeite werd? Is die lewe nie te kort vir sulke negatiewe, afbrekende dinge nie? Omdat ons alreeds aan die kruis vergewe is, moet ons heiligheid najaag deur o.a. baie erns met sonde en sondebelydenis te maak. Ons moet wakkerlê oor vertroebelde verhoudings met God en ons medemens en, soos Jesus, onvoorwaardelik kan vergewe.
Gelowiges vergewe met 'n wilsdaad en in gehoorsaamheid aan God en omdat Hy ons deur Jesus se kruisdood vergewe het. God was my barmhartig en het my sonder verdienste gered. Sal dit nie vermetel wees om onvergewensgesind te wees nie?
Die gevolge van vergifnis is heerlik – dis ʼn feestelike lewe soos die Verlore Seun ervaar het. Die Here gebruik nie net een woord om hierdie vergifnis te beskryf nie, maar talle woorde omdat dit so belangrik is. God lig die las van ons af (Ps.38:4-6). Hy bedek ons sonde (Ps.85:2). Hy vee dit weg (Jes.43:25). Hy werp dit in die dieptes van die see (Miga 7:19). Hy dink nie weer daaraan nie (Jer.31:34).
In Rom. 8:1 skryf Paulus dat God ons oortredings so ver van Hom verwyder soos oos en wes van mekaar verwyder is. Dieselfde gedagte word ook in Ps.103:12 gevind. Hy werp al ons sondes letterlik agter Hom weg waar sy oë nie kan sien nie (Jes.38:17). Ja, Hy hou geen beskuldiging teen ons nie (Hand.7:60). Dis soos 'n rekening wat gekanselleer is (Kol.2:13). Dis soos 'n reinigende waterbad (Eseg.36:25).
Daar is drie doodsvyande wat ons aanmoedig om nie te vergewe nie - Satan, die wêreld en ons ou natuur. Hierdie drie spesialiseer in begeerlikhede en die eie-ek (selfsentrering). Weens die oorblyfsels van sonde en die aanvalle van die drie doodsvyande kan geen gelowige uit eie krag weerstand bied nie. Enige gelowige het die moontlikheid om te val. Wie nie daagliks uit die geloof lewe nie, kán deur die doodsvyande uitoorlê word. Voorbeelde in die Skrif is volop.
Die gebedsgedeelte “lei ons nie in versoeking” beteken nie dieselfde as “lei ons nie in stryd nie.” Ons het ʼn duidelike verantwoordelikheid om te waak én te bid. Wees waaksaam en vlug as dit moet! Daar is slegs een manier om buite bereik van hierdie doodsvyande te bly: om gedurig ons krag buite onsself te soek. As ons dit nie doen nie, is die doodsvyande die wenspan!
God belowe uitkoms. Nogtans sukkel baie gelowiges om te glo dat die belofte van die Evangelie werklik vir hulle bedoel is. Ons probeer op eie bene staande bly, daarom is baie van ons stryd nie teen die doodsvyande nie, maar teen ons eie ongeloof in die Here se goedheid. Mag God ons versterk en bemoedig in die najaag van 'n heilige lewenswandel deur daagliks baie erns met sondebelydenis en vergifnis te maak asook die oorwinning in die stryd teen versoekings en die misleiding deur Satan.